‘Ik voelde me lange tijd anders en onbegrepen en heb geleerd om met dit eenzame gevoel om te gaan.’
Lotte woont op zichzelf in een appartement waar bijna alles wit is. Het is rustig, veilig en zij komt beter tot haar recht. Ze zit in een totaal andere situatie dan voorheen. Ze werkt nu als ervaringsdeskundige, is begeleider, blogger en bestuurslid. Daarnaast werkt ze als onderzoeker op het gebied van de mentale gezondheid van jongeren. Haar hele leven heeft ze doorgebracht in de jeugdzorg. In een adem vertelt ze:
‘Mijn hulpverlening begon toen ik drie jaar was toen ze erachter kwamen dat ik slechthorend was. Toen begon ook het hele riedeltje van diagnoses. Ik had ADHD maar medicijnen werkten niet dus dat bleek het niet te zijn. Ik was 8 toen ik de diagnose autisme kreeg. Ik ging op dagbehandeling en werd uit huis geplaatst toen ik 11 was. Ik heb 10 jaar in de jeugdzorg gezeten en meer dan 7 groepen gehad. Dan bouw je geen vriendschappen op. Ik voelde me daar anders, ging naar school en deed mijn huiswerk. Ik had weinig aansluiting. Toen ik 19 was ging ik naar begeleid wonen en sinds dat ik 20 ben, ben ik officieel uit de jeugdzorg. Ik heb nu 1 uur begeleiding per week en heb trauma- behandeling voor alles wat ik heb meegemaakt’.
Ik reageer met: Jeetje, … dat is heel veel. Je vertelt dit nu in 1 adem door… Hierop reageert ze luchtig. ‘Ja dit is het standaardverhaal. Ik heb dit zo vaak moeten vertellen. Elke keer als iemand ernaar vraagt of als je weer een nieuwe hulpverlener ontmoet dan moet je het hele verhaal opnieuw vertellen. Het is heel standaard nu.’
Recent is ze erachter gekomen dat ze dit zonder veel gevoel vertelt en dit doet uit zelfbescherming. Ze legt me heel duidelijk uit dat ze zich als kind anders voelde en niet begrepen. Ze heeft een disharmonisch profiel en zegt dat als je als kind niet stabiel opgroeit, zonder een stabiele volwassene die je helpt, dat je dan in een zelfbeschermingsmechanisme schiet. ‘Als kind heb ik eigenlijk alleen maar overleefd en ik heb (nog) niet de vaardigheden om dat uit te zetten. Op deze manier neem ik afstand van trauma maar tegelijkertijd word ik hierdoor juist beïnvloed.
Autisme wordt vaak gezien als iets negatiefs. De behandeling is gericht op hoe we kinderen kunnen aanpassen aan de maatschappij zoals die nu is. Ze richten zich erop dat iets opgelost moet worden of dat je moet verbloemen of verbergen of dat je sociaal gewenst gedrag gaat vertonen. Dat voelt eenzaam en kost veel energie, want je leert je emoties onderdrukken. Ik heb daarom niet geleerd om bij mijn emoties te komen En ik weet ook niet of ik dat ooit kan.
Het helpt mij om hard te werken en te laten zien dat ik, alhoewel ik anders ben, goed kon leren. Ik heb hard gewerkt om mijn diploma’s te halen. Ik heb therapie voor het beter leren kennen van mezelf en voor het verwerken van mijn verleden. Ik heb nu een stem en die gebruik ik niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen. Wat mij erdoorheen sleept is het bewustzijn dat er twee goede weken zijn na twee minder goede weken, en ook dat die goede weken langer worden. Ik mag er net als iedereen zijn en heb iets bij te dragen. Ik werk veel en zie de resultaten daarvan. Ik ben er trots op als ik weer een dag heb overleefd en als ik die dag dan dicht bij mezelf ben gebleven dan voel ik me minder eenzaam.
Wat ik anders zou willen zien? Dat is dat jeugdhulpverleners meer beseffen dat ze de rol van opvoeder hebben en welke invloed ze hebben op de jongeren die zij begeleiden en dat deze invloed voor altijd is. Belangrijk daarbij is dat jongeren worden gemotiveerd in het bereiken van hun doelen en dat zij niet naar beneden worden gehaald. Daarnaast moeten jongeren de regie krijgen over hun eigen leven en niet dat jeugdzorg hun leven bepaalt. En voor mezelf… Dagen zonder eenzaamheid, dichtbij mijzelf, die ervaar ik ook. Dat geeft mij de kracht door te gaan. Gewoon leven, dat is wat ik wil!’
Fotograaf: Michiel Fischer
Interview: Jeanet van de Korput
© 2024 Flevi